Dumadating pala talaga tayo sa pagkakataong kailangan na nating pakawalan ang isang bagay na mahal na mahal natin. Masakit ito, syempre. Pero wala namang ibang magagawa kung hindi ang magpatuloy sa buhay.
Siguro hindi natin maiintindihan sa umpisa ang mga dahilan kung bakit ito nangyare. Pero naniniwala ako na para ito sa ikabubuti natin.
Ang bawat paalam ay simula. Mahirap magpaalam at katulad niyon ay mahirap din magsimula. Naniniwala akong pagkatapos ng pagbabalik tanaw sa masasayang ala-ala ng nakaraan ang unti-unting pagbaling ng tingin sa panibangong umagang paparating. Sisikat muli ang araw. Sa pagkakataong ito ay mas tirik, mas mainit at mas maliwanag ang landasin. Patuloy na babaliin ng karanasan ang kaisipan, kasabay nito ang pagtunaw ng panibagong araw sa mga dilim at mga agam agam ng nakaraan.
Patuloy na mabubuhay ang sulatkamay ko hangga't patuloy na lumalaya ang aking kaisipan kasabay ng pag-ikot ng aking mundo. Sa bago nitong simula, samahan ninyo akong tipahin ang mga eksperyensiya ng aking buhay. Sa pagkakataong ito ay mas nakasisigurong ang bawat saloobing nararapat ihayag ay ihahayag sa isang malayang taludturan.
